5x8 3x7, wat mij betreft cum laude

En? vraag ik met een slaapdronken hoofd en maar half aanwezig aan haar. Ze hebben niet gebelt, zegt ze droog terwijl ze schuin vanuit haar Manga boekje omhoog kijkt terwijl ze met haar kont omhoog languit op de bank ligt.

"Ze" is school, de school waar ze de afgelopen 4 jaar is gegroeid van brugpieper naar een jongedame met, naar blijkt, diploma! 4 lange moeizame jaren, waarin verdriet, wanhoop, hoop en opluchting elkaar regelmatig opvolgden, maar niet voor niets, van de behaalde cijfers kon ik vroeger slechts dromen, en ik had niet eens een exact vakkenpakket maar het zogenaamde pretpakket.

Terwijl ze langzaam van de bank afgleed, deed ik mijn armen uit elkaar, even knuffelen! Gefeliciteerd meissie, fluister ik, terwijl ik het moment koester.
Ze huppelt naar boven, het duurt blijkbaar toch even voordat het ook bij haar goed doordringt, maar naar een paar minuten staat ze beneden te springen in de kamer: Geslaagd !! Tsja rest nu nog die stok met vlag en ....boekentas.

Ree

30 mei 22 uur 15, ik rij over de N35 op weg naar het werk. Plotseling steken 2 reeen over en de laatste probeert mijn auto opzij te koppen, tevergeefs. Auto´s achter mij knipperen met hun lichten, onnodig ik stop toch wel, helaas rijden zij vervolgens gewoon door, heerlijk die onderlinge betrokkenheid in het verkeer. Eenmaal uit de auto zie ik het beest over de weg strompelen, ik zie in ieder geval dat de achterpoten het niet meer naar behoren doen, zielig. Het dier is zichtbaar van slag, vind je het gek, en kijkt met angstige ogen naar mij als ik het nader. Met de laatste inspanningen probeert de arme drommel nog naar de rand van de weg te komen ,het lukt niet. Verderop nadert het verkeer alweer......ik ga voor het beest staan, alsof ik een aandenderende vrachtwagen wel even tegenhou, meer tegegen beter weten in dus. Zal ik hem wegslepen, ik haper, zo´n stoere vent als ik huiver bij de gedachte, ik schaam me voor mijzelf. Gelukkig is het beest toch in staat om zelf in het gras te tijgeren, dat scheelt. Daar zakt het ineen, ik vrees het ergste. Dan stopt er toch een auto, een jongen en meisje hebben het allemaal gezien, zij neemt het beest in de armen en probeert het te troosten, de jongen vraagt hoe het me de auto is. Ik hou me groot, dat nu niet van belang, eerst bellen met de dierenambulance. Langzaam gaat het lampje van het ree uit, de adem wordt zwaarder en gaat langzamer, het lichaam schokt. De optelsom is snel gemaakt, het is met de laatste ademtochten bezig, kut. Een politiewagen stopt, informeert snel en scheurt weer verder, op de volgende kruising is het chaos, een vrachtwagen is zijn lading kwijtgeraakt over een paar personenautos, dat gaat voor. Het arme dier is dood, ik maak een foto.Even later komt de jachtopziener, kijkt,voelt en vraagt hoe het met de auto is. Het lijkt erop de mijn blauwe tank weinig averij heeft opgelopen. Het ree is een vrouwtje ze is of was zwanger, het kalf zal dan nog wel leven, fijn om te weten. Ik wil eigenlijk niets meer uitleggen, maar hoor mezelf weer automatisch praten. Kon er niets aan doen, plotseling de weg op. De jachtopziener knikt begripvol, had ze al af willen schieten, maar ze waren te dicht bij de weg vorige week. In ieder geval is de schade gering, dit is bij franse autos wel anders, wat een geluk. voor mij dan. Ik stap in mijn blauwe engel des doods, kijk in de spiegel, knipperlicht aan, en ben weg..... hoor ik daar toch een rammeltje, was ik nou wa plus of allrisk.....
Meer...

-->

Receptie leed

En dan nog het telefoonnummer waarop u altijd te bereiken bent, vraagt ze. Het contact was totdan, hoe kort ook, niet goed. Ze was geirriteerd, drammerig. Eh dat is dan mijn mobiele nummer, ze keek me aan, ja? Nou hij is net nieuw en ik bel mezelf niet zo vaak, het laatste werkt praktisch altijd maar nu niet. Onverstoorbaar bleeft ze mij in enigermate verwijtend aan zitten kijken. Dan maar zoeken in dat nieuwe glimmende apparaat, maar waar staat zoiets ? En ondertussen kijkt Bep vanachter haar balie schuin omhoog naar die iets te dikke veertigger met zijn nieuwe mobieltje. Belt u mij anders maar even op, zegt het. Waarom heb ik daar niet aangedacht! Ik druk het nummer, maar ook dit gaat weer niet snel als je nog niet precies weet hoe dat werkt bij een touchscreen. Zuchtend kijkt ze naar de display op haar telefoon wanneer dan eindelijk het nummer verschijnt. "U heeft hem geblocked". Nee hoor thuis kan ik het gewoon zien is mijn tegenaanval. Ze kijkt weer schuin vanuit hoor ooghoeken zonder haar nek te richten. Ik voel haar denken: "koop alsjeblieft weer een 3310, als je niet weet hoe het werkt", maar ze zegt niets dit keer. Ah ik heb het al, ik had mijn broer een sms gestuurd en daar staat het godzijdank nog steeds. Ze legt haar handen weer op haar toetsenbord en zegt: "goh nu al..." Ik ben pas 44, wat moet dat worden bedenk ik teleurgesteld in met name mijzelf...